مرالژیا پارستتیکا

مرالژیا پارستتیکا (meralgia paresthetica) حالتی است که با سوزن سوزن شدن ،خواب رفتگی و درد سوزشی ناحیه خارجی ران مشخص می شود.علت مرالژیا پارستتیکا تحت فشار قرار گرفتن عصبی است که ناحیه قدامی –خارجی ران عصب دهی می کند.

آناتومی (ساختار شناسی)

از به هم پیوستن ریشه های عصبی دوم وسوم کمری در حدود لبه فوقانی لگن ،عصبی به اسم عصب پوستی خارجی ران (lateral femoral cutaneous)  تشکیل می شود که این عصب بعد از عبور از زیر لیگامان کشاله ران و خروج از لگن ، ناحیه ای بیضی شکل از پوست قسمت خارج وجلوی ران را عصب دهی می کند . این عصب منحصرا حسی بوده ، فاقد هرگونه الیاف حرکتی می باشد بنابراین آسیب آن هیچگونه ضعف حرکتی ایجاد نمی کند.

علائم ونشانه های مرالژیا پارستتیکا

تحت فشار قرارگرفتن وآسیب عصب LFC  ، ممکن است باعث ایجاد این علائم شود:

۱-سوزن سوزن شدن و خواب رفتگی ناحیه قدامی-خارجی ران

۲-درد سوزشی در ناحیه قدامی –خارجی ران

علائم مذکور معمولا یکطرفه هستند و ممکن است با راه رفتن یا ایستادن طولانی مدت تشدید شوند.پوست این نواحی به لمس سطحی حساس هستند. همانگونه که گفته شد در سندروم مرالژیا پارستتیکا هیچگونه علامت یا نشانه حرکتی از قبیل ضعف عضلانی، کم شدن قدرت عضلانی وتحلیل رفتن عضله رخ نمی دهد.

علل مرالژیا پارستتیکا

هر عاملی که عصب LFC را در محل خروجش از لگن تحت فشار قرار دهد می تواند منجر به مرالژیا پارستتیکا شود از جمله :

۱-پوشیدن شلوار تنگ و کمربند محکم

۲-چاقی و اضافه وزن

۳-شکم برجسته وشل

۴-حاملگی

۵- پوشیدن کمربندهای بزرگ وسنگین حین کار

۶-آسیب ناشی از کمربند ایمنی هنگام تصادف

۷-فشار ممتد به عصب هنگام انجام بعضی از جراحی ها مانند جراحی کمر

۸-بافت اسکار (جوشگاه ) در کشاله ران ناشی از ضربه یا جراحی

عوامل خطرساز

۱-وزن زیاد

۲-حاملگی

۳-دیابت

۴- سن: مرالژیا پارستتیکا بین سنین ۳۰ تا۶۰ سالگی شایعتر است.

تشخیص مرالژیا پارستتیکا

همانند سایر بیماریها ،تشخیص مرالژیا پارستتیکا بر شرح حال دقیق و معاینه بالینی استوار است.ولی پزشک معالج ممکن است برای تایید تشخیص و رد کردن سایر بیماریهایی که ممکن است علائم مشابه ایجاد کنند از روشهای تصویر برداری مانند عکس ساده (x-ray ) ، ام آر آی (MRI) ویا سونوگرافی لگن استفاده کند. برای تایید تشخیص مرالژیا پارستتیکا و افتراق آن از رادیکولوپاتی دوم و سوم کمری، تست نوار عصب و عضله از اهمیت زیادی برخوردار است.

درمان مرالژیا پارستتیکا

در مواردی که علائم بیماری شدید نباشد نیازی به درمان نیست و با کاهش وزن و استفاده از لباس و کمربند مناسب  به مرور زمان بهبودی حاصل می شود  ولی اگر علائم شدید و غیر قابل تحمل باشد نیاز به درمان دارد که موارد زیر را شامل میشود:

• ۱- استفاده از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند  بروفن
• ۲- استفاده از داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین
• ۳- استفاده از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند نورترپتیلین
• ۴- تزریق کورتیکواستروئید (کورتن) اطراف محل گیرافتادگی عصب در کشاله ران. تزریق کورتن میتواند باعث کاهش التهاب و بهبودی موقت شود ولی ازطرفی ممکن است  باعث عفونت ،آسیب عصب ودرد ویا تغییر رنگ پوست  در محل تزریق شود.
• ۵- فیزیوتراپی و تقویت عضلات تنه ،لگن وران .
• ۶- جراحی